Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον.
– Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι. //
// Happy are the free and free are the brave.
A detailed explanation of the causes of the Second World War.
This video isn’t sponsored. If you want to support me, here are the best ways to do it:
1) Watch the whole video
2) Share it with a friend
3) Support me on Patreon: / rchapman
If you're interested, I release videos privately on Patreon and through my YouTube membership program. Signing up gives you content more often and supports the channel. The YT program: / @realryanchapman
I'm also starting to put out early, slightly rough main channel releases in both spots, and have a private Discord server linked to both spots.
0:00 Intro
2:17 Wilson's New World
21:09 The Spread of Extremism
29:39 Fascism in Italy
36:53 Hitler Takes Germany
1:00:49 - Japan Takes Manchuria
1:10:20 - Italy Takes Ethiopia
1:19:47 - Germany Breaks the Treaty
1:26:07 - The Symbolism of the Spanish Civil War
1:29:17 - Japanese Militarism Spreads
1:31:43 - Last Steps Before War
1:48:57 - Conclusion
Sources:
Paris 1919 - Margaret MacMillan
A History of Political Theory - George Sabine
The Dark Valley - Piers Brendon
The Road to War - Richard Overy
Appeasement - Tim Bouverie
The Third Reich in Power - Richard Evans
Blood and Power - John Foot
The Rising Sun - John Toland
Adolf Hitler - John Toland
The Coming of the Third Reich - Richard Evans
The Spectre of War - Jonathan Haslam
The Moralist - Patricia O'Toole
The Age of Extremes - Eric Hobsbawm
The Deluge - Adam Tooze
Japan Prepares for Total War - Michael Banhart
Oxford's Fascism Reader - Ed. Roger Griffin
The Origins of the First and Second World Wars - Frank McDonough
The Origins of the Second World War Reconsidered - Ed. Gordon Martel
Europe - Norman Davies
Mein Kampf - Adolf Hitler
Hitler's Second Book - Adolf Hitler
Documents on Nazism - ed. Jeremy Noakes & Geoffrey Pridham
A History of the Twentieth Century - Martin Gilbert
Οι αναγνώστες μας γνωρίζουν πως ο Β’ΠΠ ξεκίνησε με φαλς φλαγκ στην Πολωνία! Γερμανοί στρατώτιες είχαν ντυθεί Πολωνοί και άρχισαν να πυροβολούν τους καλούς Γερμανούς. Τώρα οι ίδιοι στέλνουν ντροουν στην Πολωνία και τα ρίχνουν στον Σπούτνικ…
Οι φουστίτσες στην Ευρώπη και Τραγική χώρα έχουν ορέξεις και όπως καταλαβαίνετε τα σενάρια τρέχουν που δυστυχώς δεν έχουμε χρόνο για να τα αναλύσουμε καλύτερα και με μεγαλύτερη προσοχή αλλά και με ιστορικές πηγές που αποδείχνουν από μόνες τους το νεο έγκλημα του πολέμου μετά την ψυχολογική επιχείρηση της απάτης-19 και στην συνέχεια την γενετική αποψύλωση του πλανήτη από Ευρωπαίους και κατα προέκταση την λευκή φυλή.
Η Ursula von der Leyen, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δήλωσε ότι υπάρχουν «αρκετά ακριβή» σχέδια για την ανάπτυξη ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία μόλις επιτευχθεί ειρηνευτική συμφωνία με τη Ρωσία. Οι ειδικοί λένε ότι είναι πολύ νωρίς για να το πούμε.
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky συναντάται με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen στις Βρυξέλλες, στο Βέλγιο, στις 17 Αυγούστου 2025. Η Ursula von der Leyen προσπαθεί να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα υποστήριξης για την Ουκρανία, αλλά οι λεπτομέρειες παραμένουν ασαφείς..
31 Αυγούστου (Reuters) – Η Ευρώπη καταρτίζει «αρκετά ακριβή σχέδια» για μια πολυεθνική ανάπτυξη στρατευμάτων στην Ουκρανία στο πλαίσιο των εγγυήσεων ασφαλείας μετά τη σύγκρουση που θα έχουν την υποστήριξη των δυνατοτήτων των ΗΠΑ, δήλωσε η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στους Financial Times σε συνέντευξή της που δημοσιεύθηκε την Κυριακή. «Ο Πρόεδρος Τραμπ μας διαβεβαίωσε ότι θα υπάρξει (μια) αμερικανική παρουσία στο πλαίσιο του backstop», δήλωσε η φον ντερ Λάιεν στους FT, προσθέτοντας ότι «Αυτό ήταν πολύ σαφές και επανειλημμένα επιβεβαιωμένο».
Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι χαρακτήρισε «νίκη» τον αριθμό των χωρών που είναι πρόθυμες να συμμετάσχουν και τις συνεισφορές που έχουν υποβληθεί. Είκοσι έξι χώρες είναι έτοιμες να στείλουν είτε στρατεύματα στην Ουκρανία ως μέρος μιας δύναμης διαβεβαίωσης είτε να παράσχουν βοήθεια στην ξηρά, στη θάλασσα ή στον αέρα ως μέρος μελλοντικών εγγυήσεων ασφαλείας, δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν την Πέμπτη μετά από συνάντηση του Συνασπισμού των Προθύμων.
Ο Γάλλος πρόεδρος επανέλαβε ότι τα διεθνή στρατεύματα δεν θα αναπτυχθούν σε περιοχές επαφής αλλά «σε γεωγραφικές περιοχές που ορίζονται επί του παρόντος».
Αυτό το επιχειρησιακό έργο πρέπει τώρα να επισημοποιηθεί σε πολιτικό και νομικό επίπεδο, ώστε οι εγγυήσεις ασφαλείας να μπορούν να εφαρμοστούν γρήγορα όταν επιτευχθεί εκεχειρία ή ειρηνευτική συμφωνία, δήλωσε ο Μακρόν.
Αρκετές χώρες θα απαιτήσουν από τα κοινοβούλιά τους να εγκρίνουν τις συνεισφορές που θέλουν να κάνουν.
Και πάει λέγοντας εαν ψάξετε στο διαδύκτιο τι συμβαίνει με την αποστολή στρατευμάτων από την Γερμανίδα Ναζί!
Ο ηλίθιος είναι αήττητος!!!
ΥΓ. Ξέρετε πότε τελείωσε ο Β’ ΠΠ στο θέατρο του Ειρηνικού;
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 στο θέατρο του Ειρηνικού με την επίσημη υπογραφή εγγράφων συνθηκολόγησης από την Ιαπωνία.
«Ζαχαράτου»: Το καφενείο που έγινε... κοινοβούλιο!
Από το 1888 μέχρι το 1960 λειτούργησε το καφενείο στην πλατεία Συντάγματος που εξελίχθηκε σε Ακαδημία Πολιτικών Επιστημών
Τον Δεκέμβριο του 1888 ξεκινά στην Πλατεία Συντάγματος το θρυλικό καφενείο «Ζαχαράτου», που θα γράψει τη δική του αθηναϊκή ιστορία.
Μπόρεσε κι επιβίωσε μέχρι το 1960, ενώ ο Γ. Παπανδρέου το χαρακτήρισε ως «το δεύτερο και πιο ελεύθερο κοινοβούλιο της χώρας»!
Στα εγκαίνια η «Εφημερίς» θα γράψει: «Ανοίγονται αι θύραι του πολυτελούς και μεγάλου εντευκτηρίου, αθρόον δε το κοινόν και ανυπόμονον εισήρχετο εν αυτώ. Η διακόσμησις των αιθουσών συνδυάζουσα μετά της εκτάκτου πολυτελείας περισσήν κομψότητα και φιλοκαλίαν, σημείοι παρ’ ημίν αληθή πρόοδον. Τράπεζαι κομψαί και ανάκλιντρα αναπαυτικότατα, κάτοπτρα εκτάκτου πολυτελείας, βαρύτιμα παραπετάσματα, υπηρεσία ευπρόσωπος και πρόθυμος, σφαιριστήρια αψόγου εντέλειας, πλούτος εφημερίδων, προς τούτοις δε άπλετος φωτισμός, την ημέραν μεν διά μεγάλων υαλωτών θυρών, τη νύκτα δε διά πολυαρίθμων λαμπτήρων αεριόφωτος. Ταύτα πάντα δύνανται να ικανοποιήσωσιν πλήρως και τον μάλλον ιδιότροπον».
Σιγά-σιγά η πελατεία του καφενείου: πολιτικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι διαμόρφωσε το μοναδικό προφίλ του, που μόνο με το καφενείο της «Ωραίας Ελλάδος» των Οθωνικών χρόνων θα μπορούσε να συγκριθεί. Έτσι τον Μάρτιο του 1928 διαβάζουμε στο «Ελεύθερον Βήμα»: «Δεν είναι καφενείο αυτό. Είναι η “συνισταμένη” των νεοελληνικών παλμών. Η κλώσσα όλων ανεξαιρέτως των νεοσσών της πολιτικής. Το να περάσης ένα μέρος της ζωής σου στου Ζαχαράτου, είνε η μόνη ασφαλής εγγύησις για την καρριέρα σου. Άμα ο Ζαχαράτος σε αγνοεί, εχάθηκες. Είσαι απών από την πραγματικότητα και η τυχόν αξία σου προώρισται να παραγνωρισθή οικτρώς, διότι εκεί είνε ο στίβος που θα δοκιμασθής, που θα κριθής και από κει θα ξεκινήσης για να λάβης χαρτοφυλάκιο. Άπαξ σου δώση το δίπλωμα, χωρείς ακατάσχετος προς την κυβέρνησιν. Ετελείωσε. Είνε το φυτώριο των επισήμων θέσεων, ο προθάλαμος των εξουσιών. Ανωτάτη έδρα πολιτικών επιστημών!».
Σας έχω σήμερα μια ζωντανή περιγραφή, όπως την έζησε το 1936 ο νεαρός τότε συνεργάτης της εφημερίδας «Αθηναϊκά Νέα» Δημήτρης Ψαθάς: «Ένα τραπεζάκι και ολόγυρα ένα μούσι, ένα μονόκλ, ένας τέως υπουργός, ένας τέως στρατηγός, ένας τέως βουλευτής, ένας ναύαρχος εν αποστρατεία. Πολλαπλασιάσατε την παρέα επί πέντε, επί δέκα, επί είκοσι και θα έχετε είκοσι τραπεζάκια ή αν θέλετε τριάντα. -Γκαρσόν! -Διαταγάς. -Βαρύ και όχι Το γκαρσόνι έχει συνήθως την εμφάνησιν μέλους του συμβουλίου επικρατείας, του ελεγκτικού συνεδρίου ή συνηθέστερα την εμβρίθειαν τμηματάρχου που ετοιμάζεται να εισηγηθή και να υπογράψη. Ο κ. τέως υπουργός δεν πρόκειται να επιβαρύνη τον προϋπολογισμόν του κράτους με καμμίαν πολυέξοδον παραγγελίαν, όπως εις τας ευκλεείς ημέρας της δόξης του. Περιορίζεται σ’ ένα βαρύ-γλυκόν. Ο τέως στρατηγός δεν θα διατάξη επιφυλακήν, ούτε στρατιωτικήν προέλασιν. Επιφυλακήν των μπρικιών να μη δεχθούν ίχνος ζαχάρεως στον «σκέτο» του επιθυμεί και αρκείται από παλαιάν συνήθειαν σε μια νευρική σύσταση. -Γρήγορα! -Αμέσως στρατηγέ. -Χωρίς ελιγμούς. -Μάλιστα, στρατηγέ. Τρείς «τέως» και δύο «εν αποστρατεία», πολλαπλασιαζόμενοι επί πέντε, επί δέκα, επί είκοσι, να η πελατεία του Ζαχαράτου.
Η παραγγελία αποτελεί παρένθεσιν σε όλα τα τραπεζάκια. Η συζήτησις είνε η ουσία. Ξαναρχίζει λοιπόν από το σημείον της διακοπής της, πότε έντονος, πότε ήρεμος, πότε νευρική, πότε θυελλώδης, πότε μυστηριακή, με βοηθητικές χειρονομίες, επεξηγηματικά, κλεισίματα ματιών, χτυπήματα χεριών, υπονοούμενα, διφορούμενα, εξυπακουόμενα, υποτιθέμενα, συμπεραινόμενα, προκύπτοντα, αποκλειόμενα, για να επεκταθή σε όλα τα γεγονότα και όλες τις ειδήσεις της ημέρας πού θα περάσουν ασφαλώς από την εξονυχιστικήν διάθεσιν της κριτικής του τραπεζιού. -Νομίζω, στρατηγέ μου… -Δεν είνε έτσι, φίλε μου, διότι… -Μα δεν είνε δυνατόν αυτό, για προσέξτε… -Μια στιγμή, παρακαλώ. -Σας παρακαλώ. -Σας παρακαλώ, ένα λεπτό… Και… καλά ξημερώματα…
Το λένε καφενείον. Αδικία. Η πελατεία του, του δίδει δικαίωμα άλλου χαρακτηρισμού δικαιοτέρου. Ο τίτλος της ακαδημίας πολιτικών επιστημών θα ήταν ο μόνος που θα εταίριαζε στου Ζαχαράτου. Γιατί δεν πηγαίνει εκεί ο οποιοσδήποτε. Η πελατεία είνε ωρισμένη. Ούτε κάθεται κανείς οπουδήποτε. Οι θέσεις είνε ωρισμένες. Ο στρατηγός θα κάτση εκεί, ο κ. τέως υπουργός θα κάτση παρά πέρα, ο κ. καθηγητής θα πιάση την γωνίτσα του, ο ναύαρχος, ο συγγραφεύς, ο νομάρχης, ο τμηματάρχης, ο πλοίαρχος, η ατελείωτη σειρά των «τέως» που αποτελεί το απόθεμα των διανοητικών δυνάμεων του έθνους, έχουν τα τραπεζάκια τους όπως σε ένα σώμα που λειτουργεί κακονικά.
Είπαν του Ζαχαράτου ακόμη γερουσίαν! Όχι δα! Τι ήταν η γερουσία; Ένα σώμα νομοθετικόν πού ημπορεί να ιδρυθή και να καταργηθή κατά τις περιστάσεις. Φθαρτή υπόθεσις. Ζήτημα κυβερνητικής αντιλήψεως που περιλαμβάνεται σε μίαν συνταγματικήν διάταξιν. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει.
Του Ζαχαράτου όμως αποτελεί σώμα ιδιόρρυθμον, καθαρώς ελληνικόν πού πηγάζει από τα βάθη της πολιτικολογικής ιδιοσυγκρασίας του Έλληνος, όπως πηγάζει ο καφές από το μπρίκι. Δεν μπορεί να περιληφθή τόσον εύκολα σε ένα χαρακτηρισμόν, να υποβληθή εις συγκρίσεις και παραλληλισμούς. Η αρμοδιότης του βγαίνει από τα καθιερωμένα όρια των σωμάτων του είδους. Μάλλον δεν έχει όρια καθώς υψώνεται εις το επίπεδον παναρμοδιότητος. Η αποστολή του είνε πολύπλοκη, συμβουλευτική, εισηγητική, νομοθετική αλλά προ παντός πληροφοριακή. Η ενδιαφέρουσα είδησις εκεί θα φθάση πρώτα. Μυστηριώδης, γεμάτος πληροφορίας «εξ ασφαλούς πηγής» θα μπή ο κ. τέως πού διατηρεί πάντα άμεσον επαφήν με την πολιτικήν ζωήν, και θα πάρη την θέσιν του στο τραπεζάκι. -Λοιπόν; Τι μαθαίνεις; -Ψί-ψί-ψί-ψί… -Μπά; Τι λές αδελφέ; -Ψί-ψί-ψί-ψί… -Δεν είνε δυνατόν. Για στάσου… από πού τώμαθες; -Ψί-ψί-ψί-ψί… Πότε αναλαμβάνεις; -Ψί-ψί-ψί. Γκαρσόν, ένα γλυκύ βραστόν… Σώμα λοιπόν πολυσχιδούς αρμοδιότητος είνε του Ζαχαράτου. Αν ξεφυλλίσετε την ζωντανήν ιστορίαν του θα δήτε να ξεκινούν στο παρελθόν από εκεί οι επιβλητικοί θαμώνες του για τα ανώτατα αξιώματα της πολιτείας. Να αφήνουν το φλυτζάνι για να πιάσουν τα ηνία του κράτους. Να σταματούν την συζήτησιν στο τραπεζάκι για να την συνεχίσουν στο βήμα της Βουλής.
Ήταν κοντά στα άλλα το καφενείον του Ζαχαράτου το απόθεμα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Θα την λησμονήση αυτήν την υπηρεσίαν του η ιστορία;»
«Καρπενήσι. Έργο του Χαράλαμπου Καμπιτσόπουλου (1959). Καρπενήσι: Η μικρή Ελβετία της Στερεάς Ελλάδας
Με γραφικά σπιτάκια χτισμένα σε κατάφυτες πλαγιές
25/06/2019
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
«Όποιος δεν επεσκέφθη το Καρπενήσι αγνοεί τι θα πει τρισευχάριστος Ελληνικός παραθερισμός», έγραφε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο Νικόλαος Πυρρής[1]. Του οφείλουμε θαυμάσιες περιγραφές των τόπων της πατρίδας μας και ακόμη περισσότερο των περιοχών που επέλεγαν, εκείνη την εποχή, για τις διακοπές τους συμπατριώτες μας. Επισήμαινε πως το Καρπενήσι ήταν η ομορφότερη ορεινή διαμονή της Στερεάς Ελλάδας, με το Μεγάλο Χωριό, το Μικρό και τα άλλα χωριά της Ποταμιάς. Υγιεινό κλίμα, με άφθονα πεντακάθαρα νερά σε μια εποχή που θέριζε η ελονοσία. Φάνταζε το Καρπενήσι σα να έβγαινε από εικόνες παραμυθιού. Με γραφικά σπίτια κτισμένα σε κατάφυτες πλαγιές και την κεντρική πλατεία να διαθέτει ήδη μικρά αλλά άνετα ξενοδοχεία.
Εξάλλου εύκολα έβρισκε σπίτι, όποιος ήθελε να νοικιάσει, ενώ υπήρχε τακτική συγκοινωνία με τη Λαμία. Εκείνοι που αποφάσιζαν να πάνε από την Αθήνα στο Καρπενήσι ξεκινούσαν με το τρένο το πρωί από το καμίνι των Αθηνών και το απόγευμα βρίσκονταν στις υπώρειες του Τυμφρηστού. Το πρωί καφέ στην πρωτεύουσα και το απόγευμα στα δροσερά πλατάνια του Καρπενησιού! Προνόμιο είχε όμως από τότε η Ευρυτανία το καλό φαγητό. Κρέατα, πουλερικά, λαχανικά, γαλακτοκομικά και φρούτα από το Βελούχι. Τα φασόλια της περιοχής ήταν από τα πιο φημισμένα προϊόντα της, όπως εξάλλου και τα νερά της. Μπορεί να είναι ορεινό το Καρπενήσι αλλά με πολλούς ομαλούς περιπάτους στα περίχωρά του.
Καρπενήσι (1930).
Η γραφική κοιλάδα του βατή στους περιπατητές. Στην ολόδροση τοποθεσία Πλατάνια διημέρευαν οι περισσότερες οικογένειες από τη Λαμία που επέλεγαν το Καρπενήσι για τις διακοπές τους. Οι βρύσες της κωμόπολης αποτελούσαν στοιχεία της παράδοσης και μοναδικούς θησαυρούς. Οι περισσότεροι έσπευδαν να αντικρύσουν και τη γιγαντιαία λεύκα που σκίαζε την πηγή του Σωρού και θεωρούνταν η μεγαλύτερη της χώρας. Γύρω της κήποι σπιτιών με ποικιλίες ακμαίων οπωροφόρων δένδρων. Μουριές με μεγάλα μελένια μούρα, κερασιές με τραγανά πετροκέρασα, μηλιές αλλά και καρυδιές. Λεύκες, ιτιές και πλατάνια παντού και στους κήπους τριανταφυλλιές ανθισμένες όλο το καλοκαίρι.
Οι υδρόμυλοι έφταναν μέχρι τη Λαγκαδιά, μια από τις συνοικίες του Καρπενησιού, η οποία με τη βρύση της (Τσικαρέλη) παρήγαγαν ευχάριστους ήχους. Αγαπημένος τόπος επίσκεψης ήταν ακόμη το Ελατόδασος της Ροβιάς, πάνω από το οποίο άρχιζαν τα αναπεπταμένα λιβάδια του Βελουχιού με την περίφημη βουκολική καλοκαιρινή ζωή. Η ψηλότερη βρύση του βουνού, η Καρβουνόβρυση, θεωρούνταν το αριστούργημα του Βελουχιού. Στον αμαξιτό δρόμο προς τη Λαμία, η Ράχη ήταν ένας ακόμη αγαπημένος προορισμός των παραθεριστών της δεκαετίας 1930. Ένας ολόκληρος συνοικισμός παραπηγμάτων, σε υψόμετρο 1.200 μέτρα. Έλατα, λαμπρός ορίζοντας, ξηρό κλίμα και καθαρός αέρας, αλλά ο επισκέπτης έπρεπε οπωσδήποτε να διαθέτει μάλλινο γιλέκο![2]
«Καρπενήσι. Έργο του Χαράλαμπου Καμπιτσόπουλου (1959).
Ο ιδιόμορφος «ύμνος» του Ζαχαρία Παπαντωνίου
Έναν ιδιόμορφο «ύμνο» για το προπολεμικό Καρπενήσι θα γράψει ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου το 1939. Αναφερόμενος σε δαίδαλους δρόμους, κατασκέπαστους από τρυφερά πλατάνια και διαμαντένιους χείμαρρους, τόνιζε πως όποιος έφτανε στην πλατεία του τότε η άλλη Ρούμελη και ο Μωριάς του φαίνονταν κάμποι. Ότι η μικρή πολιτεία με τους τρεις χιλιάδες κατοίκους μίκραινε ακόμη περισσότερο λόγω των ελατόφυτων όγκων που ορθώνονταν μπροστά της. Έβρισκε δε πως οι μόνοι που κατόρθωναν να στέκουν κατακόρυφοι περπατώντας στην περιοχή ήταν οι Σαρακατσάνοι που κατέβαιναν από το Βελούχι. Ίσως λόγω της γκλίτσας τους «που την έστηναν ορθή σαν κατάρτι», σχολίαζε με νόημα. Αναφερόμενος τέλος στο υψόμετρο και στις ανωφέρειες, ο Ζ. Παπαντωνίου κατέληγε να αναρωτηθεί: «Μα θα ήταν Καρπενήσι, αν ήταν επίπεδο;»[3]!
Από τα καφενεία στα χωριά μόνο καλές αναμνήσεις έχουμε... Ως παιδιά πάντα κάποιος βρισκόταν να μας τρατάρει μια λεμονάδα ή ένα υποβρύχιο... Στην πρώτη μας νιότη απολαμβάναμε όσο τίποτα το βαρύ γλυκό μας συνοδευόμενο από "παλιομοδίτικο" γλυκό κυδώνι και ένα ποτήρι παγωμένο νερό... Σήμερα είναι η χαρά μας να συναντήσουμε ανοιχτό ένα καφενείο από τα παλιά... Ένα καφενείο που να μην έχει εκσυγχρονιστεί,να μη διαθέτει εξευγενισμένα εδέσματα, ούτε ασορτί ποτήρια και πιατάκια... Ένα καφενείο που να λειτουργεί ταυτόχρονα και ως μπακάλικο και θα βγάζει για μεζέ με τη ρακή μας μόνο το βρισκούμενο: Δυό παξιμάδια, μερικές ελιές, ένα κρεμμύδι κομμένο στα τέσσερα, μια ντομάτα, άντε και κανένα βραστό αυγό, σερβιρισμένο με λάδι και ξύδι... Αυτά μας αρέσουν, αυτά μας λείπουν, κι αυτά θυμηθήκαμε όταν διαβάσαμε ένα υπέροχο κείμενο της Πόπης Σπανάκη, για τα καφενεία του παρελθόντος... Το κείμενο συνοδεύει μια ιστορική φωτογραφία, τραβηγμένη αρχές της δεκαετίας του '90 στο καφενείο της αδερφής της στο Οροπέδιο Λασιθίου.
Συγκεκριμένα στο χωριό Άγιος Χαράλαμπος ή (πρώην) Γεροντομουρι (όπως της αρέσει να το λέει), το οποίο βρίσκεται μεταξύ Πλάτης και Κάτω Μετοχιου όταν είχαν βρεθεί εκεί κάποιοι τουρίστες, οι οποίοι διακρίνονται στη φωτογραφία. Μπορούμε να δούμε την αδερφή της κ. Σπανάκη, με σταυρωμένα χέρια, καθιστή, περίπου στη μέση της φωτογραφίας. Ο αγαπημένος της σύζυγος, ο Γιάννης ο καφετζής, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, είναι όρθιος με το τσιγάρο πίσω της και αριστερά. Η ιστορία της κ. Πόπης για το καφενείο τους... Με αφορμή αυτή την ωραία φωτογραφία, στο καφενείο που δυστυχώς δε λειτουργεί πια, η Πόπη Σπανάκη αναφέρει: "Κάποτε, σε κάθε χωριό υπήρχανε απαραιτήτως και τα καφενεία ντου. Και δυό και τρία και τέσσερα ή περισσότερα, ανάλογα με τσι κατοίκους του. Ήτανε οι αγαπημένοι χώροι όλων των συχωριανών, τα στέκια και ο τόπος συνάντησης ολωνών... Ήτανε ο χώροι για το πρωϊνό καφέ ή το τσάι πρίν από το χωράφι, για τη βραδινή γαζόζα της χαλάρωσης μετά την επιστροφή. Για τη κολιτσίνα τσι Κυριακές και τσι σκόλες, το γλέντι στα πανηγύρια του χωριού, με το καθιερωμένο κέρασμα: Το λουκούμι στο νερό μέσα στο ποτήρι, τη κανελάδα ή τη φλόκα. Για να αγοράσουνε τη ζάχαρη, τα ζυμαρικά και κάθε χρειαζούμενο για το σπίτι. Για να πάρουνε τη σύνταξη και την αλληλογραφία από τα χέρια του ταχυδρόμου, για να δούνε τις ειδήσεις από τη τηλεόραση, να κουβεντιάσουνε και να περάσει η ώρα μπροστά στη ξυλόσομπα, τις κρύες χειμωνιάτικες μέρες.
Σε κάθε περίπτωση, το καφενείο ήτανε ένας αγαπημένος χώρος, ο χώρος με μεγάλη καθημερινή επισκεψιμότητα. Τώρα πιά δεν υπάρχουνε καφενεία στα χωριά και αυτά που υπάρχουνε άδεια είναι. Κλείσανε ή ερημώσανε, αφού δεν υπάρχουνε πιά αθρώποι στα χωριά.
Κάποτε είχαμε κι εμείς καφενείο στο δικό μας χωριό. Καφετζίνα η αδερφή μου η Μαρία, μαζί με τον αγαπημένο της Γιάννη. Άπειρες ο αναμνήσεις μου από το ντουκιάνι μας, όπως το λέγαμε. Δεκάδες γλέντια στα πανηγύρια, στέκι αγαπημένο του μπαμπά και της μητέρας, αμέτρητες βεγγέρες των συχωριανών, γύρω από τη στρογγυλή ξυλόσομπα. Στη φωτογραφία, που έβγαλαν και έστειλαν τουρίστες περαστικοί-φιλοξενούμενοι, του πάντα φιλόξενου Γιάννη και της αδερφής μου, διακρίνεται η μητέρα και ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου η Μαρία και ο αγαπημένος της Γιάννης, συχωριανοί και τα μέλη της παρέας των τουριστών». www.voltarakia.gr Φωτογραφία: Πόπη Σπανάκη
Αναπαραγωγή, ολική ή μερική, επιτρέπεται μόνο με ενεργό link προς την αρχική δημοσίευση και αναγραφή της πηγής www.voltarakia.gr
Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον.
– Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι. //
// Happy are the free and free are the brave.
/ rchapman
If you're interested, I release videos privately on Patreon and through my YouTube membership program. Signing up gives you content more often and supports the channel. The YT program: 
/ @realryanchapman
I'm also starting to put out early, slightly rough main channel releases in both spots, and have a private Discord server linked to both spots.
0:00 Intro
2:17 Wilson's New World
21:09 The Spread of Extremism
29:39 Fascism in Italy
36:53 Hitler Takes Germany
1:00:49 - Japan Takes Manchuria
1:10:20 - Italy Takes Ethiopia
1:19:47 - Germany Breaks the Treaty
1:26:07 - The Symbolism of the Spanish Civil War
1:29:17 - Japanese Militarism Spreads
1:31:43 - Last Steps Before War
1:48:57 - Conclusion
Sources:
Paris 1919 - Margaret MacMillan
A History of Political Theory - George Sabine
The Dark Valley - Piers Brendon
The Road to War - Richard Overy
Appeasement - Tim Bouverie
The Third Reich in Power - Richard Evans
Blood and Power - John Foot
The Rising Sun - John Toland
Adolf Hitler - John Toland
The Coming of the Third Reich - Richard Evans
The Spectre of War - Jonathan Haslam
The Moralist - Patricia O'Toole
The Age of Extremes - Eric Hobsbawm
The Deluge - Adam Tooze
Japan Prepares for Total War - Michael Banhart
Oxford's Fascism Reader - Ed. Roger Griffin
The Origins of the First and Second World Wars - Frank McDonough
The Origins of the Second World War Reconsidered - Ed. Gordon Martel
Europe - Norman Davies
Mein Kampf - Adolf Hitler
Hitler's Second Book - Adolf Hitler
Documents on Nazism - ed. Jeremy Noakes & Geoffrey Pridham
A History of the Twentieth Century - Martin Gilbert
