Γιατί όλες οι χώρες συνεργάστηκαν στην πανδημία covid-19;
09/06/2025
Το TKP και πολλά άλλα επικριτικά μέσα ενημέρωσης έχουν αφιερώσει πέντε χρόνια στην αποκάλυψη της ψευδούς επιστήμης πίσω από τα μέτρα COVID-19 και την επιβλαβή εκστρατεία εμβολιασμού. Αυτό που έχει παραμεληθεί είναι η ανάλυση και η διερεύνηση των πολιτικών ή ιμπεριαλιστικών συστημάτων που έχουν καταστήσει δυνατή τη σύγκλιση πολιτικής και αρχών σε σχεδόν κάθε χώρα του κόσμου, σύμφωνα με τον Peter F. Mayer.
Θυμόμαστε ότι επιδημιολόγοι όπως ο παγκοσμίου φήμης καθηγητής Ιωάννης Ιωαννίδης μπόρεσαν να αποδείξουν με σαφήνεια ήδη από τον Μάρτιο του 2020, με βάση τα διαθέσιμα δεδομένα, ότι το ποσοστό θνησιμότητας από λοιμώξεις που οφείλονται σε γριπώδη νόσο (ILI) στις αρχές του 2020 ήταν της τάξης μεγέθους μιας μέτριας γρίπης. Στις 10 Απριλίου 2020, το TKP ανέφερε πέντε διαφορετικές μελέτες από διαφορετικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, οι οποίες έδειξαν ότι η φερόμενη πανδημία του κορονοϊού δεν διέφερε από τα συνηθισμένα γεγονότα κατά τη διάρκεια της κρύας περιόδου.
Οι προβλέψεις που έγιναν στα μοντέλα του διαβόητου Imperial College London – σημειώστε την εγγύτητα του ιμπεριαλισμού – με επικεφαλής τον Neil Ferguson αποδείχθηκαν εντελώς λανθασμένες, όπως και οι προηγούμενες προβλέψεις τους. Παρ ‘όλα αυτά, συνέχισαν να καθορίζουν την πολιτική παγκοσμίως. Αυτό το γράφημα από ένα άρθρο του TKP από τις 22 Ιουνίου 2020 δείχνει πόσο λανθασμένες ήταν οι προβλέψεις των ιμπεριαλιστών:
Η πορτοκαλί καμπύλη δείχνει την παραλλαγή “Μην κάνετε τίποτα”, δηλαδή την εξάπλωση της λοίμωξης χωρίς κανένα μέτρο. Η γκρίζα γραμμή είναι η πρόβλεψη για τα ήπια μέτρα που ελήφθησαν στη Σουηδία. Η μπλε είναι η πραγματική πορεία σύμφωνα με το σουηδικό GGD. Η πρόβλεψη του Neil Ferguson είναι λανθασμένη 75 φορές.
Παρ ‘όλα αυτά, ιατρικά λανθασμένα, επιβλαβή και συχνά ακόμη και θανατηφόρα μέτρα εφαρμόστηκαν παγκοσμίως, με αποκορύφωμα την εκστρατεία εμβολιασμού.
Τι έχει οδηγήσει πολιτικούς και αρχές σε διάφορα πολιτικά συστήματα, με λίγες εξαιρέσεις όπως η Λευκορωσία ή η Τανζανία, να εφαρμόσουν συλλογικά δολοφονικά μέτρα εναντίον του ίδιου του λαού τους;
«Η παγκόσμια αντίδραση στην Covid δεν ήταν σαφώς μια παρορμητική αντίδραση σε μια ιογενή απειλή — ήταν η συστηματική ανάπτυξη ενός πολιτικού και διακυβερνητικού μοντέλου, που αναπτύχθηκε σταδιακά μέσω της σύγκλισης θεσμικών πρωτοκόλλων, τεχνολογικών υποδομών, μετρήσεων συμμόρφωσης και κωδικοποιημένων ηθικών κανόνων — όλα ενεργοποιήθηκαν με συντονισμένο τρόπο μόλις ξέσπασε η φερόμενη πανδημία. Και τίποτα από αυτά δεν ήταν τυχαίο ή προσαρμοστικό. Ήταν σκόπιμα σχεδιασμένο, όπως αποδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από τα συστήματα που ήταν ήδη σε λειτουργία όταν ξέσπασε η φερόμενη ασθένεια», γράφει ο @escapekey στο ιστολόγιό του Substack.
Μέχρι στιγμής, έχει καταφέρει σταθερά να καταστείλει τη συζήτηση για αυτά τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα. Όποτε υπήρχε έστω και μια υπόνοια δημόσιας συζήτησης, μια υπηρεσία πληροφοριών παρενέβαινε, ισχυριζόμενη ότι γνώριζε για την έρευνα κέρδους-λειτουργικότητας και την εργαστηριακή της προέλευση ήδη από το 2020. Η συζήτηση στη συνέχεια επέστρεψε γρήγορα στις μάλλον ασήμαντες λεπτομέρειες αντί να ασχοληθεί με την πραγματικά μετασχηματιστική εξέλιξη της χρήσης της πανδημίας ως έναυσμα σε επίπεδο συστήματος: «Η COVID-19 όχι μόνο αντιπροσώπευε μια αντιληπτή βιοϊατρική έκτακτη ανάγκη, αλλά και κατέλυσε την ενεργοποίηση μιας παράξενα συγχρονισμένης κυβερνητικής αντίδρασης σε σχεδόν τέλεια αρμονία, χωρίς ουσιαστικά καμία δημοκρατική συζήτηση».
Θυμόμαστε πολύ καλά τον τεράστιο αντίκτυπο που είχαν οι πολιτικές για την Covid στη ζωή μας και πόσο βαθιές ήταν οι αλλαγές: «Οι σε μεγάλο βαθμό αγνοημένες πτυχές της ιστορίας, ωστόσο, αφορούν μια απάντηση που – ενώ αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα ξεχωριστά – επεκτάθηκε με εκπληκτική ταχύτητα από τη δημόσια υγεία στα οικονομικά, τα μέσα ενημέρωσης, την ψηφιακή ταυτότητα και το περιβάλλον, σαν αυτή η διατομεακή ενεργοποίηση να ήταν δυνατή με το πάτημα ενός κουμπιού – και ακόμη και σε όλες τις χώρες και στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων. Ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα, δεδομένου ότι οι κυβερνήσεις γενικά συχνά δυσκολεύονται να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε», σύμφωνα με τον @escapkey.
Τα προγραμματισμένα μέτρα στην πραγματικότητα εφαρμόστηκαν σε πολλαπλές ασκήσεις, όπως το Event 201 τον Οκτώβριο του 2019. Άλλες ασκήσεις, όπως το SPARS Pandemic Scenario του 2017, μοντελοποίησαν ένα ξέσπασμα κορονοϊού και προέβλεπαν διλήμματα γύρω από την επικοινωνία, την ασφάλεια των εμβολίων, τη διαχείριση της φήμης και τον κοινωνικό αντίκτυπο της ταχείας ρύθμισης – προκλήσεις που επισημάνθηκαν σαφώς κατά τη διάρκεια της COVID-19.
Και πάλι ο @escapekey:
«Ίσως η πιο σημαντική αλλαγή κατά την αντιμετώπιση της COVID-19 ήταν η μετατόπιση της έμφασης από την παραδοσιακή δημόσια υγεία σε ένα πλαίσιο που βασίζεται στην ηθική μέσω της χρήσης υπολογιστών και της κυβερνοεπιτήρησης. Και αυτό δεν ήταν τυχαίο, γιατί αυτή ήταν η αφήγηση που έχτιζαν σταδιακά από την εμφάνιση το 2004 των Αρχών του Μανχάταν (οι οποίες έγιναν οι Αρχές του Βερολίνου το 2019), επίσης γνωστές ως Μία Υγεία – ένα παράδειγμα που εξηγούσε τις ζωονόσους ως αποτέλεσμα οικολογικών διαταραχών και ως εκ τούτου απαιτούσε ο φερόμενος ιός να έχει μεταδοθεί από ένα άγριο ζώο – στη συγκεκριμένη περίπτωση από νυχτερίδες (αν και αυτό άλλαξε αργότερα, μαζί με τα υπόλοιπα «επιστημονικά στοιχεία» που παρουσιάστηκαν).
Ωστόσο, το πλαίσιο της Μίας Υγείας ενθάρρυνε τις κυβερνήσεις να συνδέσουν τις ύποπτες ασθένειες με φερόμενες περιβαλλοντικές διαταραχές, καθώς αυτό θα απαιτούσε στη συνέχεια συγχρονισμένη διαχείριση της ανθρώπινης, ζωικής και περιβαλλοντικής υγείας. Και σε μια εκπληκτική τροπή των γεγονότων, σχεδόν αμέσως μετά τη δημοσίευση των Αρχών του Μανχάταν από τον William Foege στο Rockefeller Center το 2004, βασικοί παγκόσμιοι θεσμοί – συμπεριλαμβανομένων του ΠΟΥ, του FAO, του UNEP και της Παγκόσμιας Τράπεζας – άρχισαν να συνεργάζονται για την εφαρμογή αυτής της ολιστικής προσέγγισης, ενσωματώνοντας την καθολική ηθική λογική και πολιτική σε μια άνευ προηγουμένου κλίμακα. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτού είναι το Σχέδιο Αντιμετώπισης της Πανδημίας του 2006 που προτάθηκε από τον ΠΟΥ και την Παγκόσμια Τράπεζα, το οποίο περιέγραφε καραντίνες, lockdown, κλείσιμο σχολείων και ούτω καθεξής – σχεδόν ακριβώς όπως θα ήταν το 2020.
Η νομιμότητα και οι ηθικές κρίσεις δεν ήταν πλέον στατικές έννοιες βασισμένες σε προηγούμενο ή παράδοση, αλλά έγιναν μετρήσιμα, αποτελέσματα σε πραγματικό χρόνο που αξιολογούνταν με βάση την αλγοριθμική συμμόρφωση, την ετοιμότητα για εμβολιασμό, τα ψηφιακά διαπιστευτήρια και τους δείκτες συμπεριφοράς – όλα ενσωματωμένα σε έναν «πίνακα ελέγχου» συναρπαστικών στατιστικών που προκαλούσαν διακριτικά το συναίσθημα και την τεχνολογική περιέργεια, ενώ απέρριπταν συνοπτικά τα εύλογα ερωτήματα σχετικά με την εγκυρότητα των ίδιων των στατιστικών.
Η «αλήθεια» και η «ηθική» έγιναν περαιτέρω λειτουργικά: η τήρηση των πολιτικών κατευθυντήριων γραμμών έγινε υποκατάστατο της αλήθειας, ενώ η τήρηση των πρωτοκόλλων συμβόλιζε την αρετή και την ηθική αποδοχή. Όσοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν επιστημονικά ευρήματα που ήταν σαφώς ασαφή, στιγματίζονταν, χλευάζονταν, περιθωριοποιούνταν και γίνονταν αποδιοπομπαίοι τράγοι – ακόμη και από τους πολιτικούς που εκλέχθηκαν για να τους εκπροσωπήσουν.
Και τα lockdown -που αρχικά είχαν σχεδιαστεί ως ένα από τα πολλά πιθανά μέτρα περιορισμού- γρήγορα μετατράπηκαν σε κατηγορηματικές ηθικές επιταγές. Η δημόσια αναφορά αναβαθμονομούνταν συνεχώς για να απεικονίζει τη συμμόρφωση όχι μόνο ως σεβαστή αλλά και ως ζήτημα συλλογικής ηθικής ευθύνης. Η μη συμμόρφωση συνδεόταν όχι μόνο με νομική ή κοινωνική αποτυχία αλλά και με κοινωνική απόκλιση και, σε πολλά πλαίσια, στιγματιζόταν ως ηθικά κατακριτέα. Τα προγνωστικά μοντέλα και τα δεδομένα σεναρίων ενίσχυσαν αυτήν την άποψη, απεικονίζοντας τη μη συμμόρφωση ως παράλογη και ανήθικη, αυξάνοντας τα διακυβεύματα στη λήψη ατομικών αποφάσεων – ενώ αμφισβητήσιμα στατιστικά στοιχεία από διάφορες υγειονομικές αρχές επιβεβαίωσαν ότι όσοι απέρριψαν την σαφώς αμφισβητήσιμη επιστήμη δεν ήταν μόνο ανήθικοι αλλά και εντελώς ανόητοι, αφού όλα τα στατιστικά στοιχεία υποτίθεται ότι απέδειξαν ότι τα εμβόλια θα μπορούσαν πράγματι να λύσουν προβλήματα όπως οι νοσηλείες – ένα πρόβλημα για το οποίο τα εμβόλια δεν είχαν καν δοκιμαστεί σε αυτές τις απίστευτα αμφιλεγόμενες δοκιμές.
Αλλά μόλις τα στατιστικά στοιχεία που είχαν σαφώς χειραγωγηθεί άρχισαν να αλλάζουν, ξαφνικά θεωρήθηκαν ξεπερασμένα και είτε άλλαξαν είτε αφαιρέθηκαν εντελώς.
Εν τω μεταξύ, οι κυβερνήσεις παγκοσμίως έκαναν εκτεταμένη χρήση της επιστήμης της συμπεριφοράς, χρησιμοποιώντας τη θεωρία της ώθησης, το συναισθηματικό πλαίσιο και την ανακωδικοποίηση των κοινωνικών κανόνων για να προγραμματίσουν στρατηγικά τη συμμόρφωση του κοινού. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι ειδικοί συνέστησαν ακόμη και μέτρα επικοινωνίας βασισμένα στον φόβο για τη βελτίωση της συμμόρφωσης, ενώ αλλού η ηθική συμμόρφωση εδραιώθηκε στη συλλογική συνείδηση μέσω επιδέξιας διαμόρφωσης και μοντελοποίησης ρόλων της κοινότητας. Η συμπεριφορά του πληθυσμού μετρήθηκε, αξιολογήθηκε και διαμορφώθηκε σε έναν επαναληπτικό κύκλο, ευθυγραμμίζοντας τα δημόσια ένστικτα και τις κοινωνικές προσδοκίες με τις κυβερνητικές εντολές – έναν βρόχο ανατροφοδότησης που ήταν ουσιαστικά κυβερνητικός.
Ωστόσο, ορισμένοι άνθρωποι είχαν ακόμα το θάρρος να μιλήσουν για τις προσωπικές τους εμπειρίες ή τις επικίνδυνες παρατηρήσεις, κάτι που στη συνέχεια οδήγησε σε έλεγχο και λογοκρισία πληροφοριών, που μετονομάστηκαν σε εργαλεία «περιορισμού της βλάβης», όπου το περιεχόμενο που ασκούσε κριτική στην επίσημη αφήγηση χαρακτηρίστηκε ως «παραπληροφόρηση» και έτσι καταστάλθηκε, ενώ οι διαφωνούσες απόψεις στερήθηκαν περαιτέρω n νομισματοποίηση και προβολή. Και όταν αυτοί οι αντιφρονούντες αργότερα αποδείχθηκαν σωστοί, όσοι είχαν ζητήσει σθεναρά την άμεση λογοκρισία ήταν οι πρώτοι που ισχυρίστηκαν ότι «η επιστήμη έχει αλλάξει».
https://korakas-news.gr/giati-oles-oi-chores-synergastikan-stin-pandimia-covid-19/.
