 |
Τι δεν σας λένε για τις αυτοάνοσες διαταραχές
By A Midwestern Doctor
The Forgotten Side of Medicine
August 9, 2025
Κίνδυνοι των συμβατικών ρευματολογικών προσεγγίσεων στις ασθένειες.
Τα αυτοάνοσα νοσήματα έχουν γίνει μια από τις πιο συχνές και επίμονες προκλήσεις υγείας της εποχής μας. Ενώ η συμβατική ιατρική συχνά τα αντιμετωπίζει ως μυστηριώδεις δυσλειτουργίες του ανοσοποιητικού συστήματος – που αντιμετωπίζονται κυρίως με επιβλαβή στεροειδή και άλλα ανοσοκατασταλτικά – υπάρχουν ολοένα και περισσότερες ενδείξεις ότι πολλές από αυτές τις ασθένειες δεν είναι τυχαίες. Αντίθετα, είναι σημάδια βαθύτερων δυσλειτουργιών στο σώμα – πολλές από τις οποίες συνδέονται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής που έχουμε αποδεχτεί ως φυσιολογικό.
Συμβολές του τρόπου ζωής στην αυτοανοσία
Πολλά πράγματα στη ζωή μας που έχουμε τον έλεγχο επηρεάζουν σημαντικά την προδιάθεσή μας για αυτοανοσία:
Ύπνος—Έχω γράψει προηγουμένως για τη βαθιά σημασία του ύπνου και για το πόσες διαφορετικές ασθένειες συνδέονται με τον κακό ύπνο. Στην πράξη, συχνά διαπιστώνουμε ότι ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα έχουν επίσης διαταραγμένους κύκλους ύπνου, και αυτοί βελτιώνονται μόλις αντιμετωπιστεί αυτό (π.χ., βελτιώνοντας την υγιεινή του ύπνου και αποφεύγοντας το μπλε φως).
Σημείωση: οι θεραπείες για προβλήματα ύπνου όπως η αϋπνία συζητούνται περαιτέρω εδώ.
Ηλιακό φως—Εφόσον ο ήλιος δεν έχει εμπορικό λόμπι που να τον υποστηρίζει, ο ιατρικός τομέας δαιμονοποιεί το ηλιακό φως ως αιτία καρκίνου, παρά το γεγονός ότι η ανεπάρκεια του ήλιου και του ηλιακού φωτός συνδέεται με ένα ευρύ φάσμα ιατρικών παθήσεων (συμπεριλαμβανομένων των καρκίνων) και αυξάνει κατά 60% την πιθανότητα θανάτου. Η απώλεια της έκθεσης στο ηλιακό φως συνδέεται επίσης με πολλές αυτοάνοσες παθήσεις (π.χ., σκλήρυνση κατά πλάκας). Ως εκ τούτου, συχνά διαπιστώνουμε ότι οι αυτοάνοσοι ασθενείς βελτιώνονται από την επανέναρξη υγιών εκθέσεων στο ηλιακό φως (ομοίως, υποψιάζομαι ότι αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί η υπεριώδης ακτινοβολία αίματος ωφελεί τόσες πολλές διαφορετικές αυτοάνοσες παθήσεις).
Σημείωση: η κατάλληλη έκθεση στο ηλιακό φως (π.χ., βγαίνοντας έξω νωρίς το πρωί και αφήνοντας το ηλιακό φως να αγγίζει το πρόσωπό σας χωρίς να εμποδίζεται από γυαλί) είναι επίσης πολύ χρήσιμη για την αποκατάσταση του κιρκαδικού ρυθμού και την αποκατάσταση ενός υγιούς ύπνου.
Άσκηση—Πολλά από τα οφέλη της άσκησης προκύπτουν από την κυκλοφορία υγρών που δημιουργεί στο σώμα (καθώς η στασιμότητα υγρών αποτελεί τη βάση πολλών ασθενειών—από τις οποίες πολλές υποφέρουμε λόγω του καθιστικού τρόπου ζωής μας). Αυτή η οπτική, με τη σειρά της, επιβεβαιώνεται από την κινεζική ιατρική άποψη ότι η στάση του αίματος προκαλεί αυτοάνοση νόσο και ότι είτε η αντιμετώπιση της στάσης του αίματος είτε του δυναμικού ζήτα (το οποίο αποτελεί τη βάση τόσο της μικροπήξης όσο και της λεμφικής στασιμότητας) βελτιώνει συχνά τις αυτοάνοσες παθήσεις.
Σημείωση: η άσκηση και η εξάλειψη της στασιμότητας υγρών βελτιώνουν συχνά την αϋπνία. Ομοίως, η έκθεση στο ηλιακό φως είναι ένας κρίσιμος παράγοντας για την κυκλοφορία υγρών σε όλο το σώμα, γεγονός που καταδεικνύει πόσο αλληλένδετοι είναι πολλοί από τους βασικούς παράγοντες του τρόπου ζωής που αγνοούμε συστηματικά με την υγεία μας.
Διατροφή—Τα τροφικά αλλεργιογόνα όπως το σιτάρι, τα γαλακτοκομικά και τα σολανώδη (nightshades) συμβάλλουν συχνά σε αυτοάνοσες παθήσεις (ιδιαίτερα την αρθρίτιδα) και πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι οι δίαιτες εξάλειψης τροφίμων που εντοπίζουν το αντιδραστικό αλλεργιογόνο βελτιώνουν σημαντικά την κατάστασή τους. Επιπλέον, σε πολλές περιπτώσεις, οι αλλεργίες προκύπτουν από ανεπαρκές οξύ στομάχου, καθώς χωρίς επαρκές οξύ στομάχου, οι πρωτεΐνες συχνά δεν διασπώνται πλήρως (επιτρέποντας στα άθικτα αλλεργιογόνα να εισέλθουν στην κυκλοφορία) και πυροδοτούν την παλινδρόμηση οξέος (λόγω του ότι το πάνω μέρος του στομάχου κλείνει μόνο όταν υπάρχει επαρκές οξύ στομάχου), το οποίο στη συνέχεια ερεθίζει το πνεύμονες.
Σημείωση: πολλά από τα προβλήματα με τη γλουτένη (π.χ. αυτοάνοση νόσος ή αύξηση βάρους) δεν αντιμετωπίζονται σε χώρες όπως η Ιταλία που χρησιμοποιούν πιο φυσικές μορφές σιταριού.
Το στρες – είναι γνωστό ότι προδιαθέτει κάποιον για αυτοάνοσες διαταραχές και εξάρσεις (π.χ., το 80% των ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα αναφέρουν μια ασυνήθιστα αγχωτική κατάσταση πριν από την έναρξη της νόσου τους, ενώ οι διαταραχές στρες αύξησαν τον κίνδυνο αυτοάνοσων διαταραχών κατά 46%-129%).
Σημείωση: ορισμένοι ασθενείς δεν θα ανταποκριθούν σε ένα ρευματολογικό φάρμακο, μέχρι να εξαλείψουν το στρες στη ζωή τους.
Η Παγκόσμια Απώλεια Ζωτικότητας
Αν ανασκοπήσετε την πρώιμη ιστορία της ιατρικής, είναι εντυπωσιακό:
• Πόσο βαθιά καταστροφικές ήταν πολλές από τις πρώτες δυτικές ιατρικές θεραπείες (π.χ., το εμβόλιο της ευλογιάς ή ο υδράργυρος).
• Πόσο πιο υγιείς ήταν οι άνθρωποι και πόσο πιο αποτελεσματικές ήταν πολλές φυσικές θεραπείες στο παρελθόν από ό,τι είναι τώρα.
Αυτό το δεύτερο σημείο με ώθησε να ρωτήσω παλαιότερους γιατρούς (από διάφορες ιατρικές σχολές) αν είχαν παρατηρήσει μια γενική μείωση της ανθρώπινης ζωτικότητας στους ασθενείς που έβλεπαν στην αρχή της καριέρας τους σε σύγκριση με το τέλος, και όλοι τους παραδέχτηκαν ότι είχαν. Επιπλέον:
• Σημείωσαν ότι πέρα από το γεγονός ότι οι ασθενείς αρρώσταιναν πολύ περισσότερο και είχαν παθήσεις που δεν είχαν ξαναδεί, ήταν επίσης πολύ πιο δύσκολο να τους αντιμετωπίσουν, καθώς κάθε θεραπεία που χρησιμοποιούσαν είχε μετατραπεί από μια δραματική βελτίωση σε μια πιο μικροσκοπική, η οποία απαιτούσε πολυάριθμες διαδοχικές θεραπείες για να επιτευχθεί βελτίωση.
• Συνήθως απέδωσαν αυτή τη μετατροπή σε απώλεια της ανθρώπινης ζωτικότητας. Ανέφεραν μια ποικιλία συσχετίσεων (π.χ., η μέση πτώση της θερμοκρασίας του ανθρώπινου σώματος, η μειωμένη ικανότητα των ανθρώπων να εμφανίζουν πυρετό, η μειωμένη ικανότητα των βρεφών να παράγουν ζωηρό κλάμα ή η αυξανόμενη στασιμότητα υγρών στους ασθενείς τους).
Σημείωση: συνήθως αυτή η μείωση της ζωτικότητας προχωρά με γραμμικό τρόπο και στη συνέχεια κορυφώνεται σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές (π.χ., μετά την εισαγωγή του εμβολίου κατά της ευλογιάς, τον νόμο του 1986 που χορήγησε ασυλία στους κατασκευαστές εμβολίων και οδήγησε σε ταχεία εξάπλωση του προγράμματος εμβολίων, και μετά τα εμβόλια COVID). Σε κάθε περίπτωση, αυτή η αύξηση των ασθενειών ομαλοποιείται και ξεχνιέται από την επόμενη γενιά γιατρών (οι οποίοι εισήλθαν στην πράξη αφού το τελευταίο κύμα ασθένειας είχε γίνει η «νέα κανονικότητα»).
Ομοίως, πολλά σύνολα δεδομένων επιβεβαιώνουν αυτή τη σταθερή μείωση της ζωτικότητας στην ανθρωπότητα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών (π.χ., έχουμε δει μια συνεχή αύξηση των αυτοάνοσων διαταραχών). Έχοντας διερευνήσει εκτενώς αυτό το θέμα, πιστεύουμε ότι μεγάλο μέρος του οφείλεται στη σύγχρονη τεχνολογία (π.χ. εμβόλια, χρόνιες χημικές εκθέσεις ή τοξικότητα σε βαρέα μέταλλα, οδοντιατρικές και χειρουργικές ουλές, ηλεκτρομαγνητικά πεδία και εκτεταμένη διαταραχή του κιρκάδιου ρυθμού). Πολλά από αυτά, με τη σειρά τους, μοιράζονται ένα κοινό νήμα – τη δημιουργία στασιμότητας υγρών σε όλο το σώμα.
Σημείωση: Μετά από χιλιάδες χρόνια, γύρω στο 1830, η στάση του αίματος άρχισε ξαφνικά να θεωρείται ως κύρια αιτία ασθένειας στην Κινεζική Ιατρική, κάτι που συνέβη λίγο μετά το εμβόλιο της ευλογιάς (το οποίο προκάλεσε πολλούς σοβαρούς τραυματισμούς που μοιάζουν με στάση αίματος), το οποίο εισήχθη στην Κίνα το 1805.
Συστημική Καταστολή
Μία από τις κεντρικές επικρίσεις της αλλοπαθητικής (Δυτικής) ιατρικής από τις φυσικές σχολές ιατρικής ήταν ότι κάθε φορά που χρησιμοποιείται ένας εξωτερικός παράγοντας για να αλλάξει βίαια μια διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στο σώμα (αντί να βοηθά την ικανότητα του σώματος να την επιλύσει), διατρέχετε τον κίνδυνο ένα μικρό προσωρινό πρόβλημα να αντικατασταθεί με ένα σοβαρό χρόνιο – ειδικά όταν αυτό γίνεται επανειλημμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής κάποιου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτός ο κίνδυνος είναι απολύτως δικαιολογημένος (π.χ., σε μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή με ένα σχετικά ασφαλές φάρμακο που έχει περιορισμένες μακροπρόθεσμες επιπλοκές). Ταυτόχρονα, ωστόσο, μια γενική απροθυμία να αναγνωριστεί αυτό το ζήτημα διαπερνά την αλλοπαθητική ιατρική.
Δεν έχω ξεχάσει ποτέ ένα συνέδριο της δεκαετίας του 1970, στο οποίο ένας από τους κορυφαίους ομοιοπαθητικούς στον κόσμο συγκάλεσε μια ομάδα για να συζητήσει τις πιθανές συνέπειες της συστηματικής καταστολής των συμπτωμάτων από τη σύγχρονη ιατρική (π.χ., επιθετική χρήση φαρμάκων για την καταστολή του πυρετού ή πρόληψη των παιδικών πυρετικών ασθενειών με εμβολιασμό).
Σημείωση: μελέτες έχουν επανειλημμένα συνδέσει την πρόληψη της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ανεμοβλογιάς με σοβαρούς καρκίνους αργότερα στη ζωή.
Σε αυτό το συνέδριο, βασιζόμενοι στην πρόσφατη μαζική εισαγωγή κατασταλτικών στεροειδών, προέβλεψαν σωστά ότι εάν αυτή η καταστολή συνέχιζε να αυξάνεται, στις επόμενες δεκαετίες:
• Θα βλέπαμε μια παγκόσμια μετατόπιση από λιγότερο σοβαρές ασθένειες σε πιο σοβαρές.
• Ότι αυτή η καταστολή θα προκαλούσε την ώθηση των σωματικών ασθενειών βαθύτερα στο σώμα και την αντικατάστασή τους από ψυχιατρικές ασθένειες, και με τον καιρό από πνευματικές (ιδιαίτερα όταν οι ψυχιατρικές ασθένειες καταστέλλονταν επίσης με φάρμακα) – οι οποίες θα συνδυάζονταν με την προθυμία των ανθρώπων να κάνουν όλο και πιο τρελά πράγματα.
Τώρα, όλοι έχουν σταδιακά συνηθίσει στο ότι οι ασθενείς «απλώς είναι» όλο και πιο άρρωστοι, και ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά γι’ αυτό.
Κατασταλτικά αντιβιοτικά
Ενώ τα στεροειδή είναι ένα από τα φάρμακα που συνδέονται περισσότερο με την «καταστολή» ασθενειών, πολλά άλλα είναι επίσης. Για παράδειγμα, για χρόνια, πολλοί επαγγελματίες φυσικής ιατρικής (π.χ., ομοιοπαθητικοί) μου έλεγαν επίσης ότι συχνά έβλεπαν αντιβιοτικά να «θεραπεύουν» μια οξεία λοίμωξη αλλά να την μετατρέπουν σε χρόνια. Δεν ήμουν σίγουρος τι να κάνω με αυτό (καθώς η διαταραχή του μικροβιώματος θα μπορούσε να το εξηγήσει εν μέρει αλλά όχι πλήρως), τότε ανακάλυψα ότι υπήρχε κάτι παρόμοιο στην Κινέζικη Ιατρική:
Η έννοια της Λανθάνουσας Θερμότητας είναι πολύ παλιά στην κινεζική ιατρική, έχοντας αναφερθεί για πρώτη φορά στο «Κλασικό Εσωτερικής Ιατρικής του Κίτρινου Αυτοκράτορα». Η Λανθάνουσα Θερμότητα εμφανίζεται όταν ένας εξωτερικός παθογόνος παράγοντας διεισδύει στο σώμα χωρίς να προκαλεί εμφανή συμπτώματα εκείνη τη στιγμή. ο παθογόνος παράγοντας διεισδύει στο εσωτερικό και «επωάζεται» εκεί, μετατρεπόμενος σε εσωτερική Θερμότητα. Αυτή η Θερμότητα αργότερα εμφανίζεται με οξέα συμπτώματα Θερμότητας: όταν εμφανίζεται, ονομάζεται Λανθάνουσα Θερμότητα.
Σημείωση: στη σύγχρονη Κινέζικη Ιατρική, τα αντιβιοτικά και τα εμβόλια χαρακτηρίζονται πλέον ως πηγές λανθάνουσας θερμότητας.
Πολύ αργότερα, όταν διάβασα το “Μορφές με ανεπάρκεια κυτταρικού τοιχώματος: Αόρατα παθογόνα”, όλα αυτά τελικά απέκτησαν νόημα. Αυτό το βιβλίο υποστήριζε ότι όταν τα βακτήρια εκτίθενται σε θανατηφόρους στρεσογόνους παράγοντες, ιδιαίτερα σε αντιβιοτικά που καταστρέφουν το κυτταρικό τοίχωμα, ενώ τα περισσότερα θα πεθάνουν, κάποια θα εισέλθουν σε μια πρωτόγονη κατάσταση επιβίωσης και θα μεταμορφωθούν σε παραμορφωμένα βακτήρια με ανεπάρκεια κυτταρικού τοιχώματος (CWD) “σαν μυκόπλασμα”, τα οποία μπορούν να αλλάξουν ριζικά το μέγεθος ή τη μορφολογία τους (και ως εκ τούτου να φαίνονται πολύ διαφορετικά). Ενώ αυτά τα βακτήρια είναι δύσκολο να ανιχνευθούν (και όταν τα βλέπουμε, επειδή κανείς δεν γνωρίζει ότι “υπάρχουν”, συχνά μπερδεύονται με κυτταρικά υπολείμματα και αγνοούνται), με τις σωστές τεχνικές μπορούν να ανιχνευθούν. Με τη σειρά τους, το βιβλίο παρέχει μια πληθώρα στοιχείων ότι τα βακτήρια CWD:
• Βρίσκονται σε πολλούς “ασηπτικούς” ιστούς που υφίστανται αυτοάνοση επίθεση, με συγκεκριμένα βακτήρια CWD να σχετίζονται με πολλές διαφορετικές αυτοάνοσες διαταραχές που δεν έχουν γνωστή αιτία.
• Μόλις το περιβάλλον είναι “ασφαλές”, μπορούν να μετατραπούν ξανά στην κανονική τους μορφή και να προκαλέσουν ξαφνική υποτροπή μιας λοίμωξης – υποδηλώνοντας ότι οι χρόνιες λοιμώξεις οφείλονται σε αντιβιοτικά που δημιουργούν έναν αδρανή πληθυσμό CWD και όχι σε συνεχή επαναμόλυνση.
Σημείωση: πολλές δημοφιλείς εναλλακτικές σχολές ιατρικής (π.χ., αυτές των Rife, Naessens και Enderlein) προήλθαν από μικροσκόπια που μπορούσαν να παρατηρήσουν άμεσα αυτά τα πλειομορφικά βακτήρια να μεταβάλλονται συνεχώς σε νέες μορφολογίες, και ότι οι ασθένειες (π.χ. καρκίνος) συσχετίζονταν με συγκεκριμένες μορφολογίες, ενώ άλλες μορφολογίες οδήγησαν σε μια συμβιωτική κατάσταση υγείας. Δεδομένου ότι οι μορφολογίες που υιοθετήθηκαν συσχετίζονταν με την εσωτερική κατάσταση του σώματος, αυτό οδήγησε στην πεποίθηση ότι οι θεραπείες θα πρέπει να στοχεύουν στη δημιουργία «υγιών εδαφών» μέσα στο σώμα, τα οποία θα οδηγούσαν σε μη παθογόνες μορφές των βακτηρίων αντί για αντιβιοτικά που προκαλούσαν μετασχηματισμό παθογόνων.
Αντιμετώπιση Αυτοάνοσων Νοσημάτων
Όταν οι αυτοάνοσες διαταραχές αντιμετωπίζονται με συμβατική πρακτική, αισθανόμαστε ότι συμβαίνουν επανειλημμένα πέντε λάθη:
1. Συχνά, οι αυτοάνοσες διαταραχές έχουν μια αιτία (π.χ., μια χρόνια λοίμωξη) που δεν αναγνωρίζεται, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται ισχυρά ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, ενώ το υποκείμενο πρόβλημα εξελίσσεται.
2. Σε πολλές περιπτώσεις, οι παράγοντες του τρόπου ζωής επιδεινώνουν σημαντικά τις αυτοάνοσες παθήσεις. Εάν επικεντρωθούμε σε αυτούς τους παράγοντες, τα συμπτώματα της αυτοάνοσης πάθησης θα μειωθούν σημαντικά και η ποσότητα φαρμάκων που απαιτείται για τη διαχείριση της πάθησης παράλληλα θα μειωθεί.
3. Αυτοί οι παράγοντες του τρόπου ζωής (π.χ., η διατροφή) μπορούν επίσης να εμποδίσουν τις συμβατικές θεραπείες να λειτουργήσουν. Εξαιτίας αυτού, σε πολλές περιπτώσεις όπου ένα φάρμακο που «θα έπρεπε να λειτουργήσει» αλλά δεν λειτουργεί, η εστίαση στους μη αντιμετωπισμένους παράγοντες του τρόπου ζωής για έναν ασθενή είναι συχνά αυτό που χρειάζεται για μια ύφεση. Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις, αντί ο γιατρός να κάνει ένα βήμα πίσω και να ρωτήσει: «Τι μου λείπει εδώ», το αντανακλαστικό είναι συχνά να δώσει απλώς περισσότερα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα. Με λίγα λόγια, εάν ένας ασθενής έχει λάβει πολλά ισχυρά ρευματολογικά φάρμακα, πιθανότατα κάτι σημαντικό παραλείφθηκε.
4. Καθώς πολλά από τα ασφαλέστερα αυτοάνοσα φάρμακα με την καλύτερη αναλογία κινδύνου προς όφελος είναι σχετικά νέα, οι περισσότεροι γιατροί στην πράξη δεν γνωρίζουν την ύπαρξή τους (π.χ., ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις χωρίς παρενέργειες αντί της μεθοτρεξάτης) ή ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία πολλών δύσκολων προβλημάτων στη ρευματολογία (π.χ., κορτικοστεροειδή χάπια που καταστέλλουν την ενδογενή παραγωγή στεροειδών ή μεγάλα ρευματοειδή οζίδια). Ως εκ τούτου, τα φάρμακα που δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για παρατεταμένες περιόδους (π.χ., στεροειδή και ΜΣΑΦ) αποτελούν συχνά τον βασικό κορμό της θεραπείας.
Σημείωση: σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ., για μια επικίνδυνη και ταχέως εξελισσόμενη αυτοάνοση ασθένεια ή σε περιπτώσεις όπου δεν είναι εφικτό για έναν ασθενή να εφαρμόσει ένα φυσικό θεραπευτικό σχέδιο), τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, ακόμη και με τις παρενέργειές τους, είναι απαραίτητα.
5. Πολλές εξαιρετικά αποτελεσματικές μη τυπικές θεραπείες για αυτοάνοσες παθήσεις παραμένουν αρκετά άγνωστες παρά τα εκτεταμένα επιστημονικά στοιχεία που αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητά τους (π.χ., υπεριώδης ακτινοβολία αίματος ή DMSO). Ομοίως, δεδομένου ότι υπάρχουν τόσες πολλές φυσικές θεραπείες για αυτοάνοσες παθήσεις, είναι συχνά τόσο δύσκολο να ξεχωρίσουμε ποιες λειτουργούν, με αποτέλεσμα όλες να εντάσσονται στην ίδια κατηγορία και να αγνοούνται.
Σημείωση: πολλές από αυτές τις θεραπείες είναι αντιφλεγμονώδεις και εξαιρετικά αποτελεσματικές στη θεραπεία των βακτηρίων μυκοπλάσματος.
Λόγω αυτών των ζητημάτων, η διαχείριση των αυτοάνοσων παθήσεων παραμένει λιγότερο από ικανοποιητική για πολλούς ασθενείς – κάτι που είναι ιδιαίτερα ατυχές δεδομένου ότι αυτές οι παθήσεις γίνονται ολοένα και πιο συχνές (π.χ., εκτεταμένα στοιχεία συνδέουν την αύξηση του εμβολιασμού με την αυτοανοσία).
Συμπέρασμα
Καθώς το ιατρικό μας σύστημα επικεντρώνεται στη θεραπεία μεμονωμένων συμπτωμάτων με κατοχυρώσιμα φάρμακα αντί να προσπαθεί να εντοπίσει την αιτία μιας μόνιμης ασθένειας, οι ασθενείς υποφέρουν, ιδιαίτερα εκείνοι με χρόνιες διαταραχές. Από αυτή την άποψη, οι αυτοάνοσες ασθένειες είναι ιδιαίτερα ατυχείς, καθώς αναγκάζουν τους ασθενείς να επιλέξουν μεταξύ μιας εξουθενωτικής και μερικές φορές θανατηφόρας ασθένειας ή μιας ζωής με αρκετά τοξικά ανοσοκατασταλτικά φάρμακα (π.χ., τα στεροειδή έχουν ένα ευρύ φάσμα σοβαρών παρενεργειών, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιούνται συστηματικά για παρατεταμένο χρονικό διάστημα).
Αλλά εδώ είναι το ελπιδοφόρο μέρος: όταν αρχίζουμε να εξετάζουμε το σώμα ως ένα ολόκληρο σύστημα και εργαζόμαστε για να αποκαταστήσουμε τη φυσική του ισορροπία – είτε μέσω καλύτερου ύπνου, κίνησης, διατροφής είτε διαχείρισης του στρες – οι άνθρωποι συχνά αισθάνονται δραματικά καλύτερα. Η θεραπεία δεν είναι πάντα γρήγορη ή εύκολη, αλλά είναι απολύτως εφικτή όταν σταματάμε να κυνηγάμε τα συμπτώματα και αρχίζουμε να υποστηρίζουμε τη σοφία του ίδιου του σώματος. Ομοίως, ενώ στην κυρίαρχη ιατρική δίνεται πολύ μικρή έμφαση στην παραγωγή ασφαλών θεραπειών για αυτοάνοσα νοσήματα ή αρθρίτιδα, έχουν αναπτυχθεί πολλές φυσικές θεραπείες (όπως το DMSO) οι οποίες δεν αναγκάζουν πλέον τους ασθενείς να δέχονται μια ζωή τοξικών θεραπειών για να επιβιώσουν και να απαλλαγούν από τον πόνο.
Σημείωση συγγραφέα: Αυτή είναι μια συνοπτική έκδοση ενός μεγαλύτερου άρθρου που αναλύει λεπτομερέστερα τις ασφαλέστερες φυσικές και συμβατικές θεραπείες για αυτοάνοσες διαταραχές και μυοσκελετικές διαταραχές όπως η αρθρίτιδα, τους κινδύνους των στεροειδών και τους τρόπους ασφαλούς χρήσης ή διακοπής των στεροειδών. Μπορείτε να διαβάσετε αυτό το άρθρο εδώ.
Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
https://www.seferou-maria.gr/ti-den-sas-lene-gia-tis-aftoanoses-diataraches/.
