Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον.
– Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι. //
// Happy are the free and free are the brave.
US President Donald Trump prepares to sign executive orders in the Oval Office of the White House in Washington, DC, on May 23, 2025. Mandel Ngan | Afp | Getty Images
Key Points
A U.S. trade court ruled that Trump had overstepped his authority by invoking an emergency law to impose sweeping tariffs on nearly every country.
Economists at Goldman Sachs said the White House likely has a few tools at its disposal to ensure it is only a temporary problem.
Lawyer James Ransdell said the ruling marks the first in many cases still pending — and is the first opinion “to really address the meat of the plaintiffs challenge.”
A federal trade court ruled President Trump didn’t have the authority to impose sweeping tariffs on virtually every nation, voiding the levies that have sparked a global trade war and threatened to upend the world economy.
The decision on Wednesday from the Court of International Trade blocked one of the Trump administration’s most audacious assertions of executive power, under the International Emergency Economic Powers Act of 1977. Shortly after the decision was handed down, lawyers for the Trump administration notified the court they will appeal…
The U.S. Court of International Trade on Wednesday ruled that the president had overstepped his authority by invoking the International Emergency Economic Powers Act, or IEEPA, to impose sweeping tariffs on numerous countries.
“In my thirty-three years by his side, I cannot remember ever being ashamed by a single bad action on his part. He was honest, without guile, innocent, infinitely sweet toward others, fierce only toward himself.” ~ Elina Kazantzakis
I have previously expressed my affinity for the thought of the Greek novelist Nikos Kazantzakis (1883 – 1957). I would now like to highlight a few more of his salient ideas. I begin with a disclaimer. Kazantzakis was a voluminous author who wrote a 33,333 line poem, The Odyssey: A Modern Sequel, six travel books, eight plays, twelve novels, and dozens of essays and letters. No summary does justice to the complexity of his thought. He was a giant of modern Greek literature and was nominated for the Nobel Prize in Literature in nine different years. He is best known to the English-speaking world for his novels, Zorba the Greek and The Last Temptation of Christ, as both were adapted to the cinema.
In the prologue to Nikos Kazantzakis’ autobiography, Report to Greco, he writes that there are three kinds of souls: One wants to work; one doesn’t want to work too much, and one finds solace in being overworked. Kazantzakis thought of himself as the third type of soul.
Nikos Kazantzakis was born in 1883 in Heraklion, Greece into a peasant family surrounded by fishermen, farmers, and shepherds. His early life always remained with him,
Both of my parents circulate in my blood, the one fierce, hard, and morose, the other tender, kind, and saintly. I have carried them all my days; neither has died … My lifelong effort is to reconcile them so that the one may give me his strength, the other her tenderness; to make the discord between them, which breaks out incessantly within me, turn to harmony inside their son’s heart.
As a child, he was enrolled in a school run by French Catholics where he found religious history fascinating with its fairy tales of “serpents who talked, floods and rainbows, thefts and murders. Brother killed brother, father wanted to slaughter his only son, God intervened every two minutes and did His share of killing, people crossed the sea without wetting their feet.” Religion would become a lifelong object of his thinking.
After completing his secondary education, he sailed to Athens where he studied law for four years. He recalled the time with sadness: “My heart breaks when I bring to mind those years I spent as a university student in Athens. Though I looked, I saw nothing … this was not my road …” After he returned home he wandered the countryside, alone except for his books and notebooks. He had begun to feel the pull of writing: “Here is my road, here is duty.” He would never look back.
Indignation had overcome me in those early years. I remember that I could not bear the pyrotechnics of human existence: how life ignited for an instant, burst in the air in a myriad of color flares, then all at once vanished. Who ignited it? Who gave it such fascination and beauty, then suddenly, pitilessly, snuffed it out? “No,” I shouted, “I will not accept this, will not subscribe; I shall find some way to keep life from expiring.”
His Philosophy
In his early years Kazantzakis was moved by Nietzsche’s Dionysian (emotional and instinctive) vision of humans shaping themselves into Supermen, and with Bergson’s Apollonian (rational and logical) idea of the elan vital. From Nietzsche, he learned that by sheer force of will, humans can be free as long as they proceed without fear or hope of reward. From Bergson, under whom he studied in Paris, he came to believe that a vital evolutionary life force molds matter, potentially creating higher forms of life. Putting these ideas together, Kazantzakis declared that we find meaning in life by struggling against universal entropy, an idea he connected with God. For Kazantzakis, the word god referred to “the anti-entropic life-force that organizes elemental matter into systems that can manifest ever more subtle and advanced forms of beings and consciousness.”[i]The meaning of our lives is to find our place in the chain that links us with these undreamt of forms of life.
We all ascend together, swept up by a mysterious and invisible urge. Where are we going? No one knows. Don’t ask, mount higher! Perhaps we are going nowhere, perhaps there is no one to pay us the rewarding wages of our lives. So much the better! For thus may we conquer the last, the greatest of all temptations—that of Hope. We fight because that is how we want it … We sing even though we know that no ear exists to hear us; we toil though there is no employer to pay us our wages when night falls. [ii]
In his search for his god—or what I would call his search for meaning—he ends not as a believer, prophet, or saint, he arrives nowhere. Kazantzakis thought of the story of his life as an adventure of mind, spirit, and body—an odyssey or ascent—hence his attraction to Homer. In, The Odyssey: A Modern Sequel, Odysseus gathers his followers, builds a boat, and sails away on a final journey, eventually dying in the Antarctic. According to Kazantzakis, Odysseus doesn’t find what he’s seeking, and he doesn’t save his soul—but it doesn’t matter. Through the search itself, he is ennobled—the meaning of his life is found in the search. In the end, his Odysseus cries out, “My soul, your voyages have been your native land.”[iii]
In the prologue of Report to Greco, Kazantzakis claims that we need to go beyond both hope and despair. Both expectation of paradise and fear of hell prevent us from focusing on what is in front of us, our heart’s true homeland … the search for meaning itself. We ought to be warriors who struggle bravely to create meaning without expecting anything in return. Unafraid of the abyss, we should face it bravely and run toward it. Ultimately we find joy, in the face of tragedy, by taking full responsibility for our lives. Life is a struggle, and if in the end, it judges us we should bravely reply as Kazantzakis did:
General, the battle draws to a close and I make my report. This is where and how I fought. I fell wounded, lost heart, but did not desert. Though my teeth clattered from fear, I bound my forehead tightly with a red handkerchief to hide the blood, and ran to the assault.”[iv]
Surely that is as courageous a sentiment in response to the ordeal of human life as has been offered in world literature. It is a bold rejoinder to the awareness of the inevitable decline of our minds and bodies, as well as to the existential agonies that permeate life. It finds the meaning of life in our actions, our struggles, our battles, our roaming, our wandering, and our journeying. It appeals to nothing other than what we know and experience—and yet finds meaning and contentment there.
Kazantzakis was always controversial and misunderstood, his philosophy too ethereal for most readers. He was accused of atheism in 1939 by the Greek Orthodox Church, although he was never summoned to trial. They tried again in 1953, outraged by his depiction of Jesus in The Last Temptation of Christ—a book subsequently placed on the Index of forbidden books by the Roman Catholic Church.
In the last decade of his life Kazantzakis was prolific, producing eight books. A psychologist once told him that he possessed energy “quite beyond the normal.” In 1953 he developed leukemia, frantically throwing himself into his work, but wishing he had more time. “I feel like doing what Bergson says— going to the street corner and holding out my hand to start begging from passersby: ‘Alms, brothers! A quarter of an hour from each of you.’ Oh, for a little time, just enough to let me finish my work. Afterwards, let Charon come.” He continued to work and travel, but died in 1957 with his wife at his side.
Just outside the city walls of Heraklion Crete, one can visit Kazantzakis’ gravesite, located there as the Orthodox Church denied his being buried in a Christian cemetery. On the jagged, cracked, unpolished Cretan marble you will find no name to designate who lies there, no dates of birth or death, only an epitaph in Greek carved in the stone. It translates: “I hope for nothing. I fear nothing. I am free.”
[i] James Christian, Philosophy: An Introduction to the Art of Wondering, 11th ed. (Belmont CA.: Wadsworth, 2012), 656 [ii] Christian, Philosophy: An Introduction to the Art of Wondering, 656. [iii] Christian, Philosophy: An Introduction to the Art of Wondering, 653. [iv] Nikos Kazantzakis, Report to Greco (New York: Touchstone, 1975), 23
http://StopClassroomGrooming.com | According to government data tabled in Parliament, of 2,042 federal employees who applied for religious exemptions during the vaccine mandate, only 540 were approved. That's just 26 percent.
http://Campaign2025.com | Tory leader Pierre Poilievre addresses caucus following a judicial recount in Newfoundland and Labrador that flipped Conservative.
#ΞΑΦΝΙΚΑ και ΑΙΦΝΙΔΙΑ εκτελούνται δυο-δυο οι συνεργάτες του Alpha με τις #Pfizer! Δεν υπάρχει ούτε ένας εισαγγελέας ρε κ@πρόσκ@λα;
KORAKAS NEWS: Κλαίγονται στον Αlpha τώρα που πεθαίνουν 2-2 οι συνεργάτες τους πριν τα 60 χρόνια!!! Εάν είσαι τελείως ηλίθιος παπαγάλος του Αlpha που να πάει το μυαλό σου στις ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΦΟΛΕΣ-19 που εξανάγκασαν τους συνεργάτες τους να χτυπήσουν με ΒΙΑ στους ώμους!
Μην κλαίτε, η σειρά σας έρχεται…
Συγκινημένη η Σταματίνα Τσιμτσιλή και οι συνεργάτες της για την απώλεια δυο συνεργατών του Alpha
Αναφορά σε δύο αγαπημένους συνεργάτες και ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή, έκανε το πρωί της Πέμπτης η Σταματίνα Τσιμτσιλή στο Happy Day στον Αlpha.
Όπως αποκάλυψε, πρόκειται για έναν από τους floor managers του σταθμού, αλλά και μια από τις κυρίες που εργαζόταν στην καθαριότητα, που όλοι αγαπούσαν στο κανάλι.
“Σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα για τον Alpha. Μέσα σε λίγες ώρες έφυγαν δύο νέοι άνθρωποι που δεν είχαν προλάβει να πατήσουν τα 60. Ο Δημήτρης μας, με ένα μικρό παιδί, ο floor manager του δελτίου ειδήσεων”, είπε μεταξύ άλλων ο Δήμος Βερύκιος.
“Και χάσαμε και τη Νίκη”, συμπλήρωσε στη συνέχεια.
“Συλλυπητήρια και στη Δέσποινα, τη σύζυγό του. Να εκφράσουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια και να είναι δυνατή για το παιδάκι της. Να πούμε και για τη Νίκη μας, με το χαμόγελο πάντα, δυναμική. Καλό ταξίδι, λίγοι ήξεραν για την περιπέτειά της”, είπε με τη σειρά της η Σταματίνα Τσιμτσιλή.
Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε μία μόνο λέξη για να περιγράψουμε την σημερινή κουλτούρα, η καταλληλότερη θα ήταν “ΤΡΟΜΟΣ”.
Καθημερινά οι παγκόσμιες ελίτ, οι κυβερνήσεις- μαριονέτες τους, τα εξωνημένα ΜΜΕ, τα ανεύθυνα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμη και κινηματογραφικές ταινίες, έχουν αποδυθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου τρομοκρατίας. Ανταγωνίζονται με νύχια και με δόντια στο ποιος θα αναδειχτεί πρωταγωνιστής στην κατατρομοκράτηση των ανυπεράσπιστων πολιτών.
Περιγράφουν πολέμους με μακάβριες λεπτομέρειες, απαριθμούν νεκρούς με σαδιστική ικανοποίηση, προβλέπουν αναπόφευκτο πυρηνικό πόλεμο, αναμένοντας με ανυπομονησία την εκπλήρωση εσχατολογικών καταστροφικών προφητειών κάποιων ενυπνιασθέντων δήθεν αγίων και συντέλεια του κόσμου, ενώ οι ελίτ θα διασωθούν σε καταφύγια που έχουν ήδη ετοιμάσει στα έγκατα τη γης, ώστε όταν όλα έχουν γίνει στάχτη, να βγουν από την τρύπα τους για να απολαύσουν την καμένη γη.
Ασυνείδητοι επιστήμονες τρομοκρατούν με επερχόμενες νέες, κατασκευασμένες ή φυσικές, πανδημίες, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς λόγω της επάρατης κλιματικής αλλαγής που οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι της παγκόσμιας γεωμηχανικής προσπαθούν να υλοποιήσουν, ρίχνοντας τις ευθύνες στις… καημένες τις αγελάδες που αερίζονται ακατάσχετα.
Ξυπνάς το πρωί και λες Δόξα τω Θεώ, σήμερα ο ουρανός μας είναι γαλάζιος! Αλλά πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, οι εντολοδόχοι της παγκόσμιας τάξης του θανάτου εξαπολύουν τις χημικές ουρές – chemtrails – παραλλήλως, καθέτως και διαγωνίως, που σιγά-σιγά απλώνονται και δημιουργείται μια τεχνητή αρρωστημένη συννεφιά. Οι ημέρες του καταγάλανου ουρανού γίνονται όλο και πιο σπάνιες στην εποχή μας, ενώ η μυστηριώδης και άκρως τοξική σκόνη, δήθεν από την Αφρική, που μας επισκέπτεται συχνά-πυκνά, δημιουργεί μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, άκρως ανθυγιεινή για όλα τα έμβια όντα.
Και μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα του τρόμου, ο ανυπεράσπιστος ανθρωπάκος προσπαθεί να επιβιώσει. Μα πώς θα το καταφέρει; Υπάρχει τρόπος να κατανικήσει τον φόβο?
Ναι, υπάρχει. Πρέπει να σταματήσουμε να τρέφουμε τη σκέψη μας με τις αρνητικές ειδήσεις, που μας βομβαρδίζουν καθημερινά.
Πρέπει να αποφεύγουμε να αναλώνουμε τον εαυτό μας με ειδήσεις που περιγράφουν μακάβρια γεγονότα, διότι οι εικόνες τρόμου αποτυπώνονται στο νου και την ψυχή μας και έτσι ο αγώνας για να τις αποβάλλουμε γίνεται δυσκολότερος. Είναι σα να δίνουμε τροφή στο φόβο, αντί να του την στερούμε ώστε να συρρικνωθεί και τελικά να πεθάνει από την πείνα. Διότι ο φόβος είναι μια πραγματική οντότητα που φωλιάζει μέσα μας και τρέφεται από τις αρνητικές σκέψεις μας και τις αρνητικές εικόνες με τις οποίες τον ταΐζουμε.
Τα παιδιά του φόβου είναι η αγωνία και το άγχος. Άγχος για το τι θα μας φέρει η επόμενη μέρα. Άγχος και αγωνία για την ίδια την επιβίωσή μας μέσα σε αυτό το μακάβριο περιβάλλον που ζούμε. Πολύ σωστά έχει ειπωθεί να μην φοβόμαστε τίποτα παρά μόνο τον φόβο. «Ο φόβος έχει κόλαση» λέει η Βίβλος (Α’ Ιωάννου, 4 :18). Ο φόβος από μόνος του φέρνει αυτοτιμωρία. Πολύ σοφά η λαϊκή παροιμία λέει «εκείνο που φοβότανε, τόπαθε».
Ας γεμίζουμε λοιπόν το νου μας με θετικές σκέψεις, και την φαντασία μας με ευχάριστες εικόνες, διώχνοντας εν τη γενέσει τους όλους τους φόβους που προσπαθούν να εισβάλλουν μέσα μας. Αυτή είναι η καλύτερη και η μόνη άμυνά μας απέναντι στην κυρίαρχη κουλτούρα του τρόμου που σκοτώνει.
Εγκλήματα από τη Νέα Τάξη με σκοπό να οδηγηθεί ο κόσμος στην ασιτία – Καταστρέφουν την ελιά για τα φωτοβολταϊκά – Προς εκρίζωση 500.000 χιλιάδες ελαιόδενδρα
Η Ανδαλουσία βρίσκεται στο επίκεντρο έντονης διαμάχης, καθώς η Περιφερειακή Κυβέρνηση ενέκρινε την εγκατάσταση 25 τεράστιων φωτοβολταϊκών μονάδων σε συνολικά 5.500 εκτάρια γης, καλυμμένα σήμερα από αιωνόβιους ελαιώνες στις επαρχίες Χαέν και Κόρδοβα.
Η απόφαση αυτή συνεπάγεται την εκρίζωση περίπου 500.000 ελιών, πολλές από τις οποίες ξεπερνούν τα 100 χρόνια ζωής.
Η κίνηση εντάσσεται στο πλαίσιο της ενεργειακής μετάβασης, όμως έχει προκαλέσει κύμα διαμαρτυριών από περιβαλλοντικές και αγροτικές οργανώσεις. Οι πλατφόρμες SOS Rural και Campiña Norte, που έχουν προγραμματίσει κοινή συνάντηση στη Λοπέρα της Χαέν, προειδοποιούν ότι για να αντισταθμιστούν οι εκπομπές CO₂ που μέχρι σήμερα απορροφούσαν αυτά τα δέντρα, θα χρειάζονταν περίπου 30 εκατομμύρια νέα δέντρα. Παρ’ όλα αυτά, ο πρόεδρος της Ανδαλουσίας, Χουάν Μανουέλ Μορένο, δήλωσε ότι θα φυτευτούν μόλις 1,5 εκατομμύριο δέντρα σε 2.500 εκτάρια — ποσότητα που δεν αντισταθμίζει ούτε το 6% των ετήσιων εκπομπών CO₂ που δεσμεύουν οι ελιές που θα κοπούν.
Οικολογικό έλλειμμα άνθρακα
Τα δεδομένα είναι αποκαλυπτικά. Σύμφωνα με το Ίδρυμα Aquae, ένα νεαρό δέντρο απορροφά 10–30 κιλά CO₂ ετησίως. Αντίθετα, μελέτες από το Πανεπιστήμιο της Χαέν δείχνουν ότι μία αιωνόβια ελιά μπορεί να δεσμεύει έως και 570 κιλά CO₂ κάθε χρόνο. Η απώλεια των ελαιώνων θα δημιουργήσει σημαντικό οικολογικό έλλειμμα, αντίθετο με τον στόχο της «απανθρακοποίησης» που προωθείται.
«Είναι εντελώς αντιφατικό να μιλάμε για πράσινη μετάβαση και ταυτόχρονα να καταστρέφουμε τις πιο ισχυρές φυσικές αποθήκες άνθρακα που διαθέτουμε», δηλώνει η Ναταλία Κορμπαλάν, εκπρόσωπος της SOS Rural.
Κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες
Η αντικατάσταση των ελαιώνων με βιομηχανικές υποδομές φέρνει μαζί της και βαριές κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις. Στη Λοπέρα, μια κωμόπολη 3.500 κατοίκων όπου το 90% ζει από την ελαιοκαλλιέργεια, σχεδιάζεται η εγκατάσταση τεσσάρων εργοστασίων που θα καλύψουν 426 εκτάρια, αφανίζοντας περισσότερα από 42.000 ελαιόδεντρα.
Η πλατφόρμα Campiña Norte καταγγέλλει πως τα έργα έχουν χαρακτηριστεί «δημόσιας ωφέλειας», δίνοντας στη διοίκηση το δικαίωμα να εφαρμόζει αναγκαστικές απαλλοτριώσεις. «Οι ιδιοκτήτες πολλές φορές πιέζονται να υπογράψουν ενοικιαστήρια με την απειλή απώλειας της γης τους», λέει ο Ραφαέλ Αλκαλά, εκπρόσωπος της πλατφόρμας.
Προσθέτει επίσης ότι η έλλειψη διαφάνειας είναι ανησυχητική, καθώς οι κάτοικοι μαθαίνουν για τα σχέδια μέσα από δημοτικά ανακοινωτήρια ή την Επίσημη Εφημερίδα, διαδικασία που αν και νόμιμη, «δεν είναι ούτε ηθική ούτε επαρκής».
Πολιτιστική και περιβαλλοντική κληρονομιά σε κίνδυνο
Πέρα από το οικονομικό πλήγμα, η περιοχή χάνει ένα αγροτικό τοπίο αιώνων, το οποίο αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της Ανδαλουσίας. Η προσπάθεια για ένταξη αυτών των ελαιώνων στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO απειλείται πλέον άμεσα. Παράλληλα, η μετατροπή γεωργικής γης σε βιομηχανική ενδέχεται να επιταχύνει φαινόμενα ερημοποίησης και εγκατάλειψης των αγροτικών κοινοτήτων.
Οι αγροτικές πλατφόρμες σκοπεύουν να καταθέσουν περισσότερες από 20.000 υπογραφές αυτή την εβδομάδα στη Σεβίλλη, ζητώντας ριζική επανεξέταση του μοντέλου ενεργειακής μετάβασης στην περιοχή. Το δίλημμα μεταξύ «πράσινης ενέργειας» και διατήρησης του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης.
Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον.
– Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι. //
// Happy are the free and free are the brave.
